یکی از رویدادهای مهم در انقلاب اسلامی که در تاریخ ایران ثبت شده، کشتار مردم در ۱۷ شهریور ۱۳‌۵۷ در میدان ژاله است؛ اما تعداد شهدا در این روز چند نفر بوده است؟
جریان رسانه‌ای سلطنت‌طلب در سال‌های گذشته، همواره در جهت سفیدشویی رژیم پهلوی به کاربران و مخاطبان شبکه‌های اجتماعی القاء کرده است که محمدرضا پهلوی چون به‌دنبال کشتار مردم نبود و برای جلوگیری از خون‌ریزی از کشور خارج می‌شود؛ اما واقعه هفده شهریور که به «جمعه سیاه» مشهور شده است، به تنهایی نشان می‌دهد که اتفاقاً رژیم پهلوی به‌طور مستقیم مردم را به رگبار بسته و از قتل‌عام آن‌ها دریغ نکرده است.
«حسین فردوست» رئیس دفتر ویژه اطلاعات و سازمان بازرسی شاهنشاهی، در خاطراتش می‌نویسد: «روز پنجشنبه ۱۶ شهریور گزارش‌های وسیعی از تظاهرات و اعلام اجتماع مردم در میدان ژاله در صبح جمعه رسیده بود. روز ۱۷ شهریور۵۷، طبق معمول در ویلای اسلامی‌نیا در کرج بودم. از «دفتر ویژه اطلاعات» تلفن کردند که طبق اطلاع واصله از ساواک و شهربانی، واحدی از لشکر یک گارد در میدان ژاله برخورد شدیدی با مردم داشته و تلفات سنگینی به جمعیت وارد آمده است». (برگرفته از ظهور و سقوط پهلوی، خاطرات حسین فردوست.)
با وجود اینکه امروزه سلطنت‌طلبان به‌طور کلی، کشتار مردم توسط حکومت پهلوی را زیر سؤال می‌برند؛ حتی خودِ رژیم پهلوی ـ هرچند سعی کرده آمار کشته‌شدگان و یا شهدای ۱۷ شهریور ۱۳‌۵۷ را تا آن‌جا که می‌توانستند تقلیل دهد ـ نیز به این واقعیت اذعان کرده است.
در روزنامه اطلاعات به تاریخ ۱۸ شهریور ۱۳‌۵۷، به کشته شدن ۵۸ نفر و مجروحیت ۲۰۵ نفر اشاره شده است. البته منابع دیگر، به تعداد بسیار بالاتری نسبت به آمار روزنامه اطلاعات پرداخته‌اند.
«ویلیام هیلی سالیوان» آخرین سفیر ایالات متحده در ایران در کتاب «مأموریت در ایران» می‌نویسد: «صبح روز جمعه ۱۷ شهریور ۱۳‌۵۷ شمسی، طبق برنامه‌ریزی و قرار قبلی، تظاهراتی در میدان ژاله تهران در مقابل مجلس، برای عزاداری کشته‌شدگان تظاهرات قبلی در قم شکل گرفت و درگیری با نیروهای نظامی که برای متفرق کردن آن‌ها آمده بودند، به وقوع پیوست. به دنبال این درگیری فرمانده نظامی به سربازان دستور آتش داد. بازهم این نکته که اولین تیرها هوایی بود یا مستقیماً به‌طرف جمعیت شلیک شد روشن نیست. به هر حال آنچه مسلم است سربازان به‌طرف تظاهرکنندگان شلیک کردند و پس از آنکه گرد و غبار فرونشست، بیش از دویست نفر از تظاهرکنندگان کشته شده بودند. به نظر می‌رسید حتی دولت – و مخصوصاً شاه – از کثرت کشته‌شدگان متحیر شده است». (ویلیام هیلی سالیوان، مأموریت در ایران، صص ۱۶۱ ـ ۱۶۲.)