در این روش، اطلاعات به صورت کدهای ژنتیکی در مولکول‌های DNA ذخیره می‌شوند و می‌توانند برای هزاران یا حتی میلیون‌ها سال پایدار بمانند. محققان با استفاده از یک ماده پلیمری خاص، توانسته‌اند DNA را به روشی بسیار متراکم و پایدار ذخیره کنند و امکان خواندن، نوشتن و حتی پردازش مستقیم داده‌ها روی آن را فراهم کنند.
یکی از مزایای اصلی این فناوری، ظرفیت ذخیره‌سازی بسیار بالای آن است. هر گرم DNA می‌تواند اطلاعاتی معادل چندین پتابایت را در خود جای دهد. همچنین، این روش بسیار پایدار بوده و اطلاعات ذخیره شده در DNA می‌تواند برای مدت‌زمان بسیار طولانی بدون هیچ تغییری باقی بماند. علاوه بر این، ابعاد مولکول‌های DNA بسیار کوچک است و می‌توان حجم عظیمی از اطلاعات را در فضایی بسیار کوچک ذخیره کرد.
با این حال، این فناوری هنوز در مراحل اولیه توسعه قرار دارد و با چالش‌هایی نیز همراه است. هزینه بالای خواندن و نوشتن اطلاعات بر روی DNA، سرعت پایین این فرآیند و پیچیدگی فنی آن از جمله مهم‌ترین چالش‌ها هستند.
در نهایت، ذخیره‌سازی داده‌ها در DNA می‌تواند تحولی عظیم در حوزه فناوری اطلاعات ایجاد کند. این فناوری می‌تواند در زمینه‌های مختلفی مانند بایگانی داده‌های طولانی‌مدت، توسعه رایانه‌های زیستی و حتی ایجاد سیستم‌های ذخیره‌سازی اطلاعات شخصی با ظرفیت بسیار بالا مورد استفاده قرار گیرد. با توجه به پتانسیل بالای این فناوری، می‌توان انتظار داشت که در آینده شاهد پیشرفت‌های چشمگیری در این زمینه باشیم.