به گزارش نيمروز ۲۴ از تسنیم ، وزش وزش باد‌های معروف «۱۲۰ روزه» در منطقه سیستان شامل پنج شهرستان زابل، زهک، هامون، هیرمند و نیمروز واقع در شمال استان سیستان و بلوچستان همه ساله از اردیبهشت ماه آغاز می‌شود و بعضاً تا اواخر مهرماه ادامه پیدا می‌کند؛ باد‌هایی که روزی با گذر از روی تالاب بین‌المللی هامون عامل تصفیه آب و هوای منطقه بود و حالا به عامل پراکنده شدن گرد و خاک و ریزگرد تبدیل شده و سالانه صد‌ها و بلکه هزاران نفر را در پی بیماری‌های چشمی، تنفسی و قلبی و تصادفات ناشی از کاهش دید در محور‌های مواصلاتی راهی بیمارستان‌ها و مراکز درمانی می‌کند.

حالا، اما باد‌های ۱۲۰ روزه به گفته فرماندار زابل به ۳۰۰ روزه تبدیل شده، ماجرایی که شاید برای مسئولین به داستانی تکراری تبدیل شده باشد، اما برای مردم صبور و مرزدار این منطقه به مشکلی غیرقابل تحمل شده و مهاجرت بسیاری از مردم منطقه را رقم زده و در پی این شرایط بحرانی مردم خواستار اندیشیدن تدابیری از جانب مسئولان برای مدیریت کانون‌های ریزگرد و کاهش آثار مخرب آن هستند.

در واقع مردم سیستان تاکید دارند حالا و در ایامی از سال که طوفان فروکش می‌کند، مسئولان در فرصت مناسبی که تا آغاز فصل وقوع طوفان باقی مانده برای این حوزه چاره‌اندیشی کنند.

فرماندار زابل پیش از این  گفته بود: با توجه به شرایطی بحرانی در سیستان که طوفان‌های معروف ۱۲۰ روزه گرد و خاک وجود دارد، اکنون طبق آماری که داریم بالغ بر ۳۰۰ روز سال طوفان گرد و خاک سیستان را درگیر می‌کند.

این یعنی مردم سیستان ۳۰۰ روز از ۳۶۵ روز سال را با طوفان، گرد و خاک، آسمانی تار و تیره، خانه‌هایی پراز گردوغبار و نفس‌هایی به شماره افتاده سپری می‌کنند.

البته موضوع طوفان سیستان برای مردم این منطقه به هیچ عنوان موضوع جدیدی نیست، زیرا به دلیل بیش از دو دهه خشکسالی در این منطقه و خشک شدن بستر تالاب بین‌المللی هامون و همچنین عدم پرداخت حق‌آبه رودخانه هیرمند، کانون‌های گرد و غبار در این منطقه ایجاد و تشدید شده است؛ اما موضوعی که برای مردمان این دیار ناراحت کننده است عدم توجه کافی مسئولان است، زیرا فقط در زمان وقوع طوفان گرد و خاک دستگاه‌های متولی برای جلوگیری از ریزگرد دست به کار می‌شوند در صورتی که باید قبل وقوع طوفان گرد و خاک اقدامات پیشگیرانه انجام شود.